Dar kjem Dampen

Ve bryjja i Bergen dar ligg da eidn båt så blankpust å fin at han lyse,
me sjikkelæ maste å pipe me låt, å mange slags vara han hyse

Dar kjem dampen, gamle dampen, Tak på deg triskorna å spring.
Dar kjem dampen, gamle dampen, Linge, linge, linge, linge, ling.

I rubme ligg mjølsekkjena i høge lag Å kassa me abelsine.
På dekkje e da fullt utå adle slag: Mjelkespadn å røyre å tine.

So rinje kapteidn å skuta legg ifrå, No vinka dei adle dei kjende.
Å alltid kjem OSTER i ruta utpå, Å alltid han kjem seg attende.

Han fær idnijønå med damp å me køl, Nett snøgt ikkje frabm han fære.
Men leiæ den veit han å fidn kvært eit høl dit gøtt ifrå bydn han vil bære.

Å no hev han sigla i femtifem år, bidna by å lann samen han konne.
Å når so eidngång ikkje lenger han går, då græt både bymann å bonde:

Dar jekk dampen, gamle dampen, far or triskorna, far stilt!
Dar jekk dampen, gamle dampen! Å, dette var surjelæ ilt